- scite
- scītē, adv. [scitus]
en homme qui sait, habilement, finement, avec goût, avec esprit.
- Cic. Leg. 1, 39; Off. 3, 108; Sall. J. 85, 39.
- Comp. scitius, Gell. 4, 11, 10.
- Sup. scitissime, Plaut. Stich. 1, 3, 116; Gell. 10, 11, 6; App. M. 9, p. 212, 16.
* * *scītē, adv. [scitus] en homme qui sait, habilement, finement, avec goût, avec esprit. - Cic. Leg. 1, 39; Off. 3, 108; Sall. J. 85, 39. - Comp. scitius, Gell. 4, 11, 10. - Sup. scitissime, Plaut. Stich. 1, 3, 116; Gell. 10, 11, 6; App. M. 9, p. 212, 16.* * *Scite, Aduerbium. Terent. Gentilement.\Scite facta et venuste. Cic. Fort bien, Mignonnement.\Scite et literate perscriptae literae. Cic. Doctement.
Dictionarium latinogallicum. 1552.